Od jakiegoś czasu ganiam po życiu sama. W pojedynkę życie wydaje się inne, bardziej rozległe.
Znikła. Odeszła. Od tak dawna się nie pojawia. Myślałam z przejęciem:
– Jest gdzieś na pewno, nie mogła tak po prostu, bez pożegnania.
A jednak. Mogła, bo chciała.
Pierwszy sygnał zanikania zobaczyłam pod drzewem. Poszłam pod nie tylko po to, żeby zobaczyć, jak jakaś obca mi latorośl wspina się na nie, zamiast mnie.
– Zmiana warty – szepnęłam Kozie, a ta tylko spojrzała na mnie wymownie.
Minęłam drzewo, na którym roześmiane dziewczynisko czekało, aż tata zrobi mu zdjęcie … na moim pniu.
– Już nie moim – dodałam i rozejrzałam się. Koza powoli wchodziła w trawy nie oglądając się za siebie. Poszłam za nią. Doszłyśmy do osikowego lasku i tam usiadłam na skraju. Milczałam, ona też. Patrzyłyśmy na zachodzące powoli słońce.
-„To koniec” – czułam bardziej niż myślałam. Wreszcie wstała i odeszła, zanikając na brzegach jak fatamorgana. Nie wołałam za nią, patrzyłam zafascynowana.
– To nie koniec – powiedziałam raźnie z lekkim drżeniem w głosie. – Wróci.
I wracała, jak wspomnienie, jak obraz. Parę razy się uśmiechnęła, parę razy zamlaskała. Czasem przyłapywałam się na tym, jak spekuluję nad wyborem:
– Co powiedziałaby Koza?
Paradoksalnie doskonale wiedziałam, co by powiedziała, dlatego odeszła. Już jej nie potrzebowałam. To takie proste.
Trochę nostalgicznie, sentymentalnie chciałam ją zatrzymać, te nasze rozmowy, niepowtarzalne. Rzecz w tym, że integracja jest nieodwracalna. Spojrzenie z jej osobnej, równoległej kamery jest dostępne teraz dla mnie cały czas. Musiałam się od niej oddzielić, żeby wrócić do siebie ponownie i może, może znów nastąpi jakiś taki moment w moim życiu, że będę tego potrzebowała, kolejnego dystansu, kolejnej kamery. Wtedy bez wahania ją zawezwę. I ona przyjdzie w nowej odsłonie. Może będzie kimś innym, obie będziemy.
Chciałam jej podziękować, tyle jeszcze powiedzieć, ale wszystko to przecież jest już we mnie, i wszystkie słowa trafią do mnie z powrotem, odbijając się we mnie echem.
Jakie jest twoje zwierzę wewnętrzne? Może foka, może żółw? Co ci to mówi o tobie samym? Tak szczerze, nie każdy jest lwem, może jesteś nosorożcem? Tak szczerze, kim jesteś? Kiedy wskakuję do wody nie czuję się jak ryba. Do niedawna usiłowałam nie utonąć, teraz pływam. Najbardziej lubię płynąć na jednym wdechu najdłużej jak się da, w zaufaniu do własnego ciała. Ale prawdziwą przyjemność sprawia mi brodzenie przy świetle księżyca. Nic nie poradzę na to, jaka jestem i już się ze sobą nie wadzę, że mam jakieś fanaberie i romantyczną duszę, co nie chciała do ciała. Jeszcze jakiś czas tu pobędę, pobrodzę, pohasam.
Czasem widzę moją wewnętrzną Kozę kątem oka. Przychodzi sprawdzać mnie być może, albo ja sama się sprawdzam. I widzę, że nadal wybieram podobnie, przyciąga mnie autentyczność, odpycha manipulacja. Lubię ludzką prostotę, omijam pozerstwo. Nie gardzę nikim, wciąż się przyglądam z zainteresowaniem ludzkiej naturze jako takiej i światu pod tym, akurat słonecznym, niebem.
Dziś wybrałam się pod lasek i poleżałam w miejscu, gdzie rozpłynęła się Koza. To takie przeciętne miejsce, mogłaby to zrobić gdziekolwiek, ale to wybrała. I tak jest dobrze, tak jest nawet lepiej. Mówię jednym głosem za nią i za siebie, ale mam świadomość wielorakości mojej natury. Czasem potulny baranek, czasem ostre pazury. Po prostu człowiek, raz w swojej kontemplacyjnej odsłonie, albo burza i nieprzejednany sztorm.
Wyobrażam sobie czasem Kozę, jak wbiega na wysokie szczyty i zamienia się w Koziorożca. Spogląda na mnie spod imponującego poroża. Taka jest oczami mojej duszy. Nie do pokonania, nie do złapania, nie do przekonania. Wolny duch w tej przestrzeni na wysokościach.
I jest ze mną, we mnie, kiedy idę ulicą, pracuję i śpię. Kiedy zapinam buty tangowe, albo pląsam w swojej głowie słuchając z przejęciem muzyki, kiedy się śmieję i płaczę, skupiam albo rozpraszam, kiedy oddycham. Jest w biciu mojego serca, w każdej komórce mojego ciała, niezanikająca pierwotna życiowa energia.