Dziś zrozumiałam,
że muszę bębnić,
bębnić w Twe serce
żeby ożyło,
żebyś na przekór
temu co było,
wszystkim tym ranom,
uwierzył w miłość.
Ja się miłości swojej
nie wyrzeknę
choćby mnie miała miażdżyć
w rozpaczy.
Jak feniks wstanę
z niemocy sprzęgnę
wszystkie swe siły
walcząc inaczej.
Tak byś mnie widział
jak cudowną zorzę,
która nadchodzi
w objęciach słońca.
Jak wiatru tchnienie
na okamgnienie
unosząc serce
w wieczność bez końca.
Żebyś ją poczuł
jak ja ją czuję,
byś ją oswoił
i wziął jak swoją.
Byś się odważył
mówić co czujesz
i byś dziękował
za nią
swoim bogom.
18.10.2017