Kansas, kolejny raz

Przyleciałam przed wieczorem. Na lotnisku w Kansas City czekał na mnie kierowca zamówionej przez uniwersytet taksówki. Wciąż mnie dziwi podróżowanie dużą limuzyną ze skórzanymi siedzeniami i traktowanie mnie jak gwiazdy filmowej, mieszanka dyplomacji i dystansu. Podałam rękę kierowcy, co trochę zbiło go z tropu, ale przyjął ten gest bez zbędnego ociągania. Drogę do Lawrence praktycznie przejechałam na wyłączonym procesorze, czujna, ale nieaktywna. Po 20tu godzinach w drodze nie siliłam się na rozmowę.

Beth czekała na mnie w domu w Lawrence. Przyjęła kolacją i ożywiła trochę moje na wpół uśpione ciało. Następnego dnia kończyła artykuł i wylatywała do Meksyku. Miałyśmy tylko chwilę żeby wymienić się informacjami z prawie dwóch lat braku kontaktu. Pandemia zamknęła ją na półtorej roku w kraju. Dopiero ostatnio wyruszyła w podróż po kilku stanach odwiedzając przyjaciół i rodzinę.
– Dzięki temu, że utknęłam w domu zaczęłam pisać moją powieść – powiedziała przy kolacji.
– Wspaniale! Tę powieść o czterech kobietach w Japonii?
– Tak, w Tokio. Jestem w połowie – dodała z dumą.
Podróżniczka uwięziona w domu szybko się przystosowała do sytuacji pisząc serie artykułów. Paradoksalnie wzrosło zapotrzebowanie na słowo pisane, ludzie mieli więcej czasu na czytanie i poszukiwali treści.
Dziś rano wyleciała zostawiając mi pod opieką dom i kota Jeta. Czarny diabeł ucieszył się niezmiernie na mój widok mimo, że nie widział mnie tak długo, że trudno sobie wyobrazić, żeby mnie zapamiętał.
– Cieszy się, bo wie, że nie zostanie sam kiedy wyjadę do Meksyku – podsumowała Beth widząc Jeta tarzającego się po dywanie z radości.

W pracy na razie odzyskuję dostępy do dużych maszyn obliczeniowych. Moje konta wygasły, dziś udało mi się jedno odzyskać, jutro atakujemy drugie. Okazuje się, że w amerykańskim Dniu Weterana, który jest świętem federalnym, część pracowników może sobie zrobić wolne i serwis IT właśnie sobie zrobił. Poczekamy, nie pali się. Działania są zaplanowane i powinnam się zmieścić w czasie miesiąca z obliczeniami.

Pomyślałam dziś pod wpływem rozmowy z koleżanką na messengerze o poszukaniu tanga w Lawrence. Znalazłam bez trudu. Dziś, lekcje w głównym budynku. Partner nie potrzebny, doświadczenie też. Zobaczymy czym to jeść. Milongi na razie niedostępne na oficjalnym kanale. Do Kansas City, gdzie być może coś się odbywa, muszę zorganizować transport, ale nie ma rzeczy niemożliwych. Tutejsze przyjaciółki bardzo były zainteresowane tangiem. Oczywiście pandemia wiele zmieniła, teraz mogły zmienić zainteresowania, mogą też obawiać się spotkań. Pewnie będzie inaczej, ale czas się do nich odezwać.

Ludzie na ulicy nie noszą masek i w niektórych sklepach też nie ma takiej potrzeby, ale na uniwersytecie w budynkach wszyscy je zakładają. W pokoju siedzę sama, więc nie muszę. Dużo chodzę, spaceruję pod górę na teren kampusu. Dziś słońce od rana rozświetlało całkowicie czysta niebo i kiedy tak się nim zachwycałam, lunął deszcz, urwanie chmury, przy pełnym słońcu. Wyjrzałam skąd się ta woda z nieba wzięła i faktycznie niewielka chmura czyhała na południu. Tak tu jest, deszcz z bezchmurnego nieba. Wczoraj burza, piorun walnął tak blisko mojego domu, jakby pukał czy może wejść. Akurat schylałam się w kuchni i tak zastygłam na moment. Potęga przyrody i nieprzewidywalność kansaskiej pogody. Bierz polar w upalny dzień i parasol przy błękitnym niebie. Nikt tu już nie sprawdza długoterminowych prognoz, nie warto. Żyje się w tym co jest. Takie wymuszone przez pogodę tu i teraz. Adaptuj się albo moknij i marznij.

Z ciekawostek dopowiem, że Beth zahodowała sobie kury. Taki kaprys miejskiej dziewczyny. Jedna z kur ma osiem lat. Powinna dostać dziś więcej ziarna na Dzień Weterana. Tym razem jestem zwolniona z opieki nad kurami, więc to nie moje zadanie. Na mnie czeka, jak przystało na rasową wiedźmę,  tylko, i aż, stęskniony, czarny jak smoła, kot.

2 komentarze do “Kansas, kolejny raz”

  1. Pięknie piszesz . To ty powinnaś napisać książkę . To jak jedz , módl się i kochaj.

    1. Coraz mi do tego bliżej 🙂 Założyłam sobie, że jak wypuszczę dokumenty do habilitacji to zrobię sobie przerwę i dłuższe wakacje na napisanie jej 🙂

Możliwość komentowania została wyłączona.