Nasz mózg tak został pomyślany, żebyśmy zdołali wyłapywać wzory, które paradoksalnie sami tworzymy, będąc jednocześnie artystą i materiałem. Nie ma w tym żadnej sprzeczności jeśli się zastanowić. Dualizm jest pozorny, jeśli dopuszczamy, że jesteśmy wyłącznie ciałem, to tak pojmujemy rzeczywistość jako dualną. Ale jeśli założymy, że posiadamy ciało do istnienia, ciało jakie sami stwarzamy, badamy sobą tworzone przez nas otoczenie, dualizm znika. Jestem osobą, która kreuje rzeczywistość wewnątrz siebie. To jedność z założenia. Nie jestem osobą, ale procesem z możliwością kontroli tego co robię, poprzez czas i porównywanie zmysłami, które zresztą także tworzę, i sygnały, i bodźce. Stop. Wystarczy na dziś tej abstrakcji.
1.03.2018