Przeszłość bywa trudna. Moja przeszłość, i nie mówię o ostatnich kilku latach, była bardzo trudna. Oczywiście ważenie cierpienia nie ma sensu, to sprawa indywidualna, ale poczucie, jakie mamy związane z przeszłością jest realne i warto się temu przyjrzeć zanim się pomyśli o przejściu do przyszłości.
Po to właśnie jest teraźniejszość i uwaga jaką mamy, nasza świadomość, kim jesteśmy. Składamy się z przeszłych chwil, których fragmenty jak iskry zostawiają na nas swoje wzory, tatuaże przeszłości. Nawet jeśli nie widzimy ich, albo je wypieramy, one są, czasem tak głębokie, jak głębokie przeszłość zostawiła w nas rany. Ból związany z przeszłością mija dopiero kiedy zamykamy ze spokojem bramy za nią, bo tylko wtedy znika iluzja, że przeszłość jest wciąż z nami i nam zagraża. Ona odeszła, tylko my trzymając strach w najczarniejszych zakątkach siebie, jej nie wypuszczamy.
Puszczenie przeszłości nie jest proste. To zależy od stopnia wrośnięcia w nas, w nasze postępowanie, od naszej samoświadomości co, i kiedy nam sprawiła, i jak nas ukształtowały zdarzenia, ludzie z przeszłości.
Przeszłość, aby zamknąć szczelnie i przeciąć tę pępowinę, trzeba pokochać, a w każdym razie przyjąć, taką jaka jest. Walczenie z przeszłością, mija się z celem. Wymierzanie sprawiedliwości, karanie, mszczenie się i inne okropności pochłaniają tyle energii, że doprawdy, lepiej wypić kawę na kubańskiej plaży, zamiast poświęcać temu swoje życie, albo spełnić jakieś inne marzenie, które pod względem energii i zaangażowania tyle kosztuje, ile wyrzucanie przeszłości jej wad.
Zamknąć nie jest łatwo. Nie dzieje się to automatycznie. Jeśli po prostu zatrzaśniemy drzwi i podeprzemy kołkiem, żeby nie wylazło nam jakieś potworzysko, bardzo często właśnie wtedy, kiedy się najmniej spodziewamy, wylezie. Dlatego moje strachy, najpierw poznałam osobiście. Pozwoliłam im wyjść z przeszłości na powierzchnię, zaprosiłam do siebie, posadziłam na kozetce i szczegółowo się im przyjrzałam. Pozwoliłam sobie odczuć to co czułam kiedy powstawały w przeszłości, kiedy byłam zbyt mała, by inaczej się przed nimi bronić jak wyparciem. Teraz jestem duża i nie wypieram. Teraz mówię otwarcie, czasem smucę się, czasem płaczę i żegnam. Żegnam. Żegnam…
Odchodzą, jeden po drugim wszystkie lęki. Niektóre były tak głęboko zakopane, połamane, przygniecione, że trudno je się składa i wyprawia w świat przeszłości. Przykurzone, smutne, zapomniane sytuacje, ludzie, emocje i rozpacz, smutek, bezsilność, tłumienie złości, odpuszczam w nieznane.
I powiem wam, że kiedy odchodzą kolejne, wolne, ja również się uwalniam i robię miejsce na coś przyszłego, co przyjdzie. Teraz kiedy jestem duża i się nie boję, mogę wybrać co przyjdzie, czemu pozwolę zamieszkać w sobie. Wyprawiając wszystko to, co mi zaszkodziło, z czym się zmagałam tak długo, czuję nie tylko ulgę, czuję sentyment i wdzięczność, za to co mi się zdarzyło. Bo dzięki temu, jestem tu gdzie jestem, jestem kim jestem i jestem z siebie tak cholernie dumna, że to przeżyłam i mimo to mam w sobie takie oceany miłości i wiarę w przyszłość.
Nie mówię więc sobie: „Bądź silna”. Już nie muszę, już się nie zmagam, teraz jestem uważna i pilna. I kocham to co czuję również w stosunku do mojej przeszłości i ludzi, którzy swoim postępowaniem łamali we mnie wiarę w siebie i moje możliwości, zaburzali prawdę o tym, jak piękne potrafi być życie. Są tylko cieniem, ale kiedy taki cień mi powraca w teraźniejszości, wiem czym jest i łatwo się go pozbywam. Po to mi było tych cieni rozpoznanie, po to je zrobiłam, choć to proces bolesny jak odrywanie starych blizn bez znieczulenia. Ale to zmienia, tak pięknie zmienia, że potem się dziwimy, czemu tak długo się wahaliśmy. Bez tych blizn, stajemy się nie słabsi, nie silniejsi, ale prawdziwi. A prawda zawsze zwycięża. I staje się rdzeniem i obrazem naszej osobowości. Od tej pory widzimy, co się stało i dlaczego w naszej przeszłości, i nie boimy się jej, ani jej nie oceniamy, nie zapominamy, ale nie rozpamiętujemy, patrzymy z jasnością wejrzenia i miłością do siebie samych. Każda chwila się zmienia w przeszłość, im więcej wyślemy w nią chwil pełnych miłości, radości, akceptacji, tym piękniejszy mamy fundament do przyszłości. Przekształćmy więc przeszłość, jaka jest, z cienia do światłości. Ona jest jak ciemna materia, nawet jeśli jest trudna do uchwycenia, ma niesamowitą energię. Weźmy ją i wywołajmy światło, niech nas opromienia.